“Theater is liefde, gaat over liefde en kan zonder liefde niet tot stand komen. En net als in een relatie kan die liefde omslaan in haat. En zegt het cliché niet dat je het hartstochtelijkst vrijt na een ruzie? Een diepe liefde botst altijd, maar breekt nooit.” Luk Perceval

In Wie slaapt vangt geen vis zaait Joost Houtman vraagtekens: Wat kan het theater vandaag de dag nog in en voor de maatschappij betekenen? Moet het theater kritisch zijn? Heeft theater een rituele functie? Welke stukken moeten er gespeeld worden? Zijn subsidies zinvol? En hoeveel mag dat allemaal kosten?

Joost Houtman gaat in een eerste bedrijf op zoek naar de diepste roerselen van Vlaanderens bekendste regisseur. Luk Perceval praat openhartig over het theater van het leven en het leven van het theater. Jarenlang was Perceval het boegbeeld van de ondertussen ter ziele  gegane  Blauwe Maandag Compagnie waarmee hij onder meer Wilde Lea en de megaproductie Ten oorlog maakte. Nu is hij artistiek leider van Het Toneelhuis; hij heeft het in dit boek uitvoerig over zijn liefde voor het theater, over de vele conflictjes die dat met zich meebrengt voor zichzelf én voor anderen, zenboeddisme, psychotherapie, voetbal, buitenlandse slippertjes, ’t Stad… Zoals we dat van hem gewend zijn, neemt hij geen blad  voor de mond.

In een tweede bedrijf nemen zeven wijzen aan de ronde tafel plaats om mee te filosoferen over het hoe en waarom van theater. Stefaan De  Ruyck, zakelijk leider van Het Toneelhuis, dient samen met de auteur pittige vraagtekens op. Schuiven mee aan de dis: Karel De Gucht, Patrick  Janssens, Mark Eyskens, Eric Antonis, Chantal Pauwels, Luk Van den Dries en Yves Desmet.

Joost Houtman (1976) schreef in 1999 Allen treft eenzelfde lot, een ooggetuigenverslag en analyse van de theaterproductie Ten Oorlog. Hij behaalde in 1999 een MA in Theatre Arts aan de University of London en publiceerde reeds in De  Standaard,  Streven en Muziek en Woord.