Na notallwhowanderarelost (2014) en Liedje voor Gigi (2018) maakt Benjamin Verdonck een choreografie voor levensgrote figuren. Nadat de voorstelling aan de vooravond van de eerste lockdown noodgedwongen opgeborgen werd, volgt nu een wederopstanding, uitdijend naar alle kanten, woester en wilder om zich heen draaiend dan voorheen.
Benjamin Verdoncks theaterwerk geeft al langer een belangrijke rol aan ‘de dingen'. Maar waar hij voorheen de machinist was die de objecten, vormen en vlakken in beweging zette en vervolgens voor zich liet spreken, zijn het nu de dingen zelf die het hoofdtoneel opeisen en de acteur zijn rol betwisten.
Beweging, kleur, muziek, materialiteit en licht haken zo op elkaar in, verworden tot een traag toongedicht. Vlakken en vormen verglijden en veranderen, in een betoverende choreografie van bewegende beelden waarin geen enkele figuur hetzelfde blijft.
een kijkkast
van heel de wereld
een grote toverdoos
de voorstelling is een treurig lied
van de mens, de dingen en de dieren rondomrond
al blijft de maan
(die ook meedoet)
er behoorlijk onverschillig onder
oh! you shall see vat you shall see
Beweging, kleur, muziek, materialiteit en licht haken zo op elkaar in, verworden tot een traag toongedicht. Vlakken en vormen verglijden en veranderen, in een betoverende choreografie van bewegende beelden waarin geen enkele figuur hetzelfde blijft.
een kijkkast
van heel de wereld
een grote toverdoos
de voorstelling is een treurig lied
van de mens, de dingen en de dieren rondomrond
al blijft de maan
(die ook meedoet)
er behoorlijk onverschillig onder
oh! you shall see vat you shall see
"Het imposante figurenballet stemt tot bescheidenheid. Waar we bij de kleine mobiele installaties nog steeds overschouwen, benadrukt dit grootse planetarium onze nietigheid. Het toont de grenzen van de controle, het einde van het touw. Wij zijn passanten, slechts stipjes in die (al dan niet dreigende) duisternis. Wat als wij niet langer maker, manipulator, machinist zijn van de dingen? Wat als de dingen iets anders dan ons willen? Zo werd het al gauw duidelijk dat de dingen zich niet zo gemakkelijk laten dwingen in deze voorstelling. Hoe sturen de dingen ons?”
Uit Wat de dingen willen. Over het maken van Tijger waarin Edith Cassiers zorgvuldig verslag brengt over wat Verdonck heeft bewogen om de kleinschaligheid van zijn repertoire mobiele kijkkasten tijdelijk in te ruilen voor de reusachtige schaalvergroting van de tijger eet de zebra en de vogel vliegt verschrikt weg.
Uit Wat de dingen willen. Over het maken van Tijger waarin Edith Cassiers zorgvuldig verslag brengt over wat Verdonck heeft bewogen om de kleinschaligheid van zijn repertoire mobiele kijkkasten tijdelijk in te ruilen voor de reusachtige schaalvergroting van de tijger eet de zebra en de vogel vliegt verschrikt weg.
"De objecten gaan hier schijnbaar hun eigen gang, onverschillig voor het menselijk bedrijf. Toch trekt een hele equipe achter de schermen nog aan de touwtjes." (...) "De voorstelling slingert je heen en weer tussen kinderlijke verbeelding (en schrik) en een volwassen blik op iets dat groter is dan onszelf. Tussen het liedje van Mouskouri en het mystieke zwarte vierkant van Malevich. Twee vormen van magisch denken. Oppositie tegen de onttovering van de wereld waar maar geen einde aan lijkt te komen."
"Benjamin Verdonck bant zichzelf naar de coulissen en geeft zijn podium integraal aan een decor van objecten. Een moedig experiment."
"Eerst stond hij nog mee op het podium en bewoog hij zich tussen de objecten, die hij aan draden het toneel op trok. Daarna stond hij naast zijn kijkdozen, minitheaters, en hield hij de touwtjes in handen. Nu is hij de grote afwezige op de bühne, en zweven de geometrische vlakken door de theaterruimte, als vanzelf, en scheppen ze zonder schepper een universum. Zo mooi, en bij wijlen zo ontroerend."
"Met de voorstelling De tijger eet de zebra en de vogel vliegt verschrikt weg staat Benjamin Verdonck (50) straks weer op het podium van de Antwerpse Bourla. Het wordt een afscheid, maar niet in mineur: nu de samenwerking met het Toneelhuis erop zit, heeft de performancekunstenaar het gevoel dat de toekomst aan zijn voeten ligt, als een maagdelijk wit blad. ‘Misschien maak ik zelfs niets meer en ga ik gewoon in mijn tuin wieden. Dat lijkt me wel spannend.’"
"De mensen die als eerste lijnen trokken tussen verschillende sterren om de sterrenbeelden te benoemen, waren in feite de eerste verhalenvertellers. Op die manier kan een toeschouwer ook zelf lijnen trekken tussen de vormen die over het toneel bewegen. Het is zoals kijken naar dans, dat kan mij ook gewoonweg ontroeren zonder dat ik hoef te weten wat het allemaal betekent”, aldus Benjamin Verdonck"
"De tijger… gaat over de tragiek van de mens die zijn blik als de enig geldige postuleert, en niet ziet dat ze rechtstreeks leidt naar het einde van de wereld zoals we ze kennen. Tijd voor het post-anthropoceen. Of toch minstens: voor betere én andere verhalen."
Downloads
Credits
van
- Benjamin Verdonck
- Lucas van Haesbroeck
geluidsontwerp
- Lieven Stockx
dramaturgie
- Sven Roofthooft
- Leen Hammenecker
machinisten
- Brian Doms
- Diederik Suykens
- Friedemann Koch
- Lies Van Loock
- Maarten Dockx
- Ward Van Den Bossche
lichtontwerp
- Lucas van Haesbroeck
technisch productieleider
- Diederik Suykens
productie
- Toneelhuis
coproductie
- Theaterfestival Boulevard
met de steun van
- Tax Shelter maatregel v/d Belgische Federale Overheid
- Casa Kafka Pictures Tax Shelter
