In Vlaanderen kun je de gemeentes die dat aandurfden op één hand tellen. Monumenten die het kolonialisme bezingen blijven in België opvallend ongemoeid. Akkoord, misschien meer uit onachtzaamheid dan uit moedwil. Maar waarom hebben we zo’n slecht geheugen? En waarom is de weerstand om daar iets aan te veranderen zo hardnekkig?

Daarover zal Tom Lanoye het hebben tijdens de vierde Hugo Clauslezing, nadat eerder Gerrit Komrij, Gerard Mortier en Kees van Kooten hem waren voorgegaan. Lanoye vertrekt voor zijn lezing vanuit de iconische figuur van Nelson Mandela: zijn overdreven verafgoding, maar ook zijn stuitende verkettering die in grote delen van Vlaanderen nog steeds niet is uitgewoed.

Uiteindelijk zal Lanoye vooral de mond vol hebben van twee grote liefdes van hem: Antwerpen en Kaapstad, de twee verzusterde havensteden waar hij zo graag woont. Lanoye’s dagdromen en aanbevelingen zouden niet enkel tot een aangenamer leven moeten leiden, maar vooral tot een beter debat.

Een expliciete link met Hugo Claus legt Lanoye niet, maar diens naam zal onvermijdelijk her en der opduiken. Onze grootste meester is nu eenmaal altijd en overal met alles te verbinden. Bij wijze van eresaluut zal Lanoye zijn lezing besluiten met het voordragen van Claus’ Nu Nog, een van de langste en mooiste liefdesgedichten ooit.